Extract 5 from my book

Die kelnerin kom en ek weet sommer dadelik wat ons wil hE – die gewone: twee witwyne en twee salad valleys.

“Ek neem aan dis die liefde wat pla…” raai Anita.

“Oh my word. Ja! Ek is so deurmekaar. Ek weet nie meer oor Hendrik nie. Wanneer ek nie by hom is nie mis ek hom, maar as hy by my is irriteer hy my! Ek is so bang ek los hom en dan kry ek nooit iemand nie! Is ek nie dalk net vol nonsens nie? “

“Jy kan maar vol nonsens wees, vriendin!” Elke meisie het seker al in haar lewe hierdie boodskap van ‘n vriendin af gekry. “Dis jou reg om fussy te wees! Jy gaan verseker nie alleen opeindig nie. Jy…is…pragtig!” met die klem op die ‘pragtig’.

Dis maklik om so vol vertroue vir ‘n vriendin dit te sE as jy self vier jaar uitgaan met dieselfde ou. Ek dink daaraan dat sulke mense, dierbare vriendinne, nie ‘n clue het hoe dit voel om alleen te wees nie. My langste verhouding ooit is ‘n maand, en dis tans met Hendrik. Op skool het ek die vreemdste ouens gehad. Die ene wat nie kon soen nie. Die ene wat op ons eerste date vir my die helfte laat betaal het van een milkshake en een bordjie chips. Die ene wat vandag gay is. Die ene wat vandag huge is. Ek verstaan dit nie… Ek is ‘n goeie, gewone, normale Afrikaanse, oulike, Christen meisie.

Extract 4 from my book

Uggh. Ek haat dit! Hendrik het hierdie gewoonte om al sy hordes meisie-vriendinne drukkies te gee. Of eintlik… ek dink dis ‘n Stellenbosch ding. Of ‘n kampus ding? Jy sou iemand een keer vinnig ontmoet het, nie eers sy naam ken nie, maar as julle mekaar sien, moet daar ‘n drukkie wees.

So kon ek nie my ‘walk of shame’ in vrede doen nie, want elke meisie wat by Nerina se voordeur in haar drafklere uitkom kry ’n drukkie van Hendrik. Dit irriteer my vanoggend ekstra baie, en terwyl hy nog so met ’n ‘vriendin’ ’n drukkie-geselsie aanknoop (hy sal letterlik van die gras af opstaan wanneer ons onder die bome sit voor die koshuis en twintig meter loop om iemand wat hy op die stoep sien staan ’n drukkie te gee!), druk ek vinnig sy arm, sê ‘bye’, swipe my kaart en verdwyn by die voordeur in. Hy moet SO weet iets is nou fout. Reg so – die drukkie ding is nie cool nie.

Extract 3 from my book

Die piekniek verloop goed. Baie romanties, behalwe vir die rompie wat ek aangetrek het en moeilik sit (so pencil skirt wat nouer gaan ondertoe, so ek kan nie lekker rond beweeg nie). Nog ’n punt van ongemaklikheid is dat ek nie daarvan hou om goeters voor mense met my voortande af te byt nie. Dis net ’n ding wat ek het. Ek het ’n baie fyn gaping tussen my twee voortande (fyn, jy kan dit nie met die oog sommer net so sien nie), en enige iets wat ek afbyt het die gewoonte om daar tussen in te gaan sit. Die gevolg is dat ek die broodjies so met die hand stukkie vir stukkie afbreek, en die gevolg daarvan is weer dat my hande altyd vuil is! Of daar gebeur iets soos ’n tamatie wat nie wil deur byt nie, of ’n hele stuk blaar trek saam met jou happie uit en beland saam met die sous op my skoot. Terwyl die man langs my groot kinderlike happe vat en dan breed vir my glimlag, wonder ek of hy nie omgee dat daar ’n stuk brood by sy een tand vas sit nie. Ag, genade, ek gaan nooit só iemand kry nie – ’n man sonder kos in sy tande, wat nooit slaap in sy oë het of sweet nie.

Nog ‘n stukkie uit my boek (3)

Hendrik sit met sy hand op my been, hy glip sy hand op en af oor my knie. Ek moet erken, die gevoel is heerlik. Dit laat my spesiaal voel. En dit laat my voel of ek in ‘n vaste verhouding is. Soos ‘n couple wat al twee jaar saam is. Mekaar goed ken. In ‘n volwasse verhouding is. Want ons kan liefdevol aan mekaar vat. Dis ook thrilling. Maar hoekom as ek opkyk wens ek dit was iemand anders?

Ek skud die gevoel af en geniet eerder die lekkerte van sy aanraking. En ek geniet die feit dat ons die enigste paartjie by die tafel is. Hoeveel keer in my lewe kon ek al dit se? En Hendrik is gewild! Die hele Helshoogte weet van ons. Dis ‘n lekker gevoel, en dalk die rede hoekom ek nog by hom is. Netnou breek ons op en dan eindig ek alleen op met n kat met net ‘n herinnering aan cool studente dae.

Vir eens in my lewe was ek nie ‘n wurm nie… in eertejaars-vensters was ek gekies om ‘n wurm te wees. Saam met al die ander girls wat net nie klassifiseer as super hot nie – hulle moes saam met die hot ouens in bikinis dans. Maar ons, die nice girls, decent meisies, dalk ‘n bietjie vaal, maar ek glo die troumateriaal klomp, ons moes ons neon groen wurmpakkies aantrek. By ons is daar nie potensiaal bespeur van ‘n been wat ‘n wulpse boog om ‘n man se lyf sal draai op venstersaand nie. Ons wurmpies was nogals komieklik (alas, not hot) – met ons groen stortkeppies, groot swart bril oe, en die vetste groen stert wat ons die meeste van die tyd moes vashou. Ons was adorable. Cute. Funny. ‘Ag sweet.’ Maar wanneer die California girls op die verhoog gekom het, het die oeroue manskrete soos mishoorns in die lug gehang. Swaar en soekend. Wat was ‘n wurm? Iets wat jy plat trap op die gras sonder dat jy dit ooit sal besef…

Extract 2 from my book

Na ete lê ons op ons mae en hy haal ’n boks chocolates uit. Hy haal ene uit en hou dit na my uit. Crap. Ek kan sien aan die manier waarop hy dit doen, dat hy wil hê dat ek dit romanties met my voortande in die middel moet deurbyt, sodat hy die ander helfte dan kan eet.

Die oomblik is te groot, en die vrees vir dinge afbyt met my tande nog groter… Ek hap die hele sjokolade vormpie uit sy hand uit. Die sekondes wat volg is net so ’n verleentheid. Hy weet nie regtig wat om te sê nie – hy lyk redelik onkant gevang. Ek giggel senuweeagtig.

“Ek was lus vir die hele een!’ grap ek.

“O! Haha! ”

Ek beter die onderwerp vinnig verander.

“So, wow! Ek kan nie glo jy het hierdie aand gereël nie!” Ek gee hom ’n skaam, verleidelike, ‘meisie-kyk’. Dit werk soos ’n bom. Hy beweeg in vir ’n soen.

Extract from my book

Ek draai die krane toe, gryp my handdoek, draai dit om my en balanseer al my botteltjies in my arms. Ek glip uit by die stort en gly myself amper kediks van die skok – die uitsig!

“Hallo! Uh, hi! Haha, eks lekker lomp. Sien jou in die kamer!”

Woeps, weg om die draai. Dammit! Dit was awkward. Jy sien, my kamermaat het hierdie gewoonte (sy is berug vir) kaal rondloop. Ek grap nie. Sy sal kaal in die kamer rondloop. Kaal op die toilet gaan sit – met die deur oop (wat nounet gebeur het). Die ergste is wanneer sy die handdoek laat val en net absoluut vir my iets in haar binne been moet wys. Waar kyk ’n mens? Fokus op die binnebeen, fokus op die binnebeen! Op die einde sien ek nie die klein rooi kolletjie raak nie, want ek was te verdwaas en die oomblik te groot. Hulle loop glo kaal in die huis ook rond. Ma, pa, boetie, sussie – I cannot imagine.

Ek gaan deur my mooimaak prosedure en is betyds klaar (soos altyd) om so bietjie werk te doen. Die interkom gaan af en my hart spring: “Voordeur vir Esther Ferreira, voordeur vir Esther Ferreira” Soos gewoonlik hou die mesie wat voordeurdiens doen nie haar mond vergenoeg weg van die interkom nie. Dit klink aaklig hard. “Sy kom”, skreeu my kamermaat wat nou in die gang af kom. Ek gryp my handsakkie, kyk vir oulaas in die spiëel en sê dankie vir my kamermaat wat in die kamer inkom – darem nou ten volle geklee in ’n klein groen handdoekie.